Overgave aan dat wat is. Dat werd het thema van mijn winterretraite. Niet dat ik van plan was om daar over te mijmeren, integendeel. Ik had vernieuwing als thema gekozen. Hoe kan ik mijn leven vernieuwen? Daar wilde ik mijn volle aandacht op richten. Ik wilde vernieuwen, gezonder worden, meer energie hebben. Maar de Vrouwe dacht daar dus weer eens anders over. Zoals het wel vaker gaat.
“Waarom verzet je je tegen dat wat is? “ Kreeg ik als vraag terug. Omdat ik zoveel wil doen … moet doen, was mijn antwoord. “Werkelijk? Als het echt moet, dan gebeurt het toch wel! Waarom vertrouw je daar niet op?” Daar had ik geen antwoord op.
Zij had immers een paar dagen daarvoor nog eens bewezen dat Haar woorden helemaal waar waren. Had ik niet overwogen om de midwinterviering af te zeggen omdat ik een keelontsteking had en mijn stem kwijt was? “Nee, niet afzeggen” had Zij gezegd, “die avond ben je weer beter.” En dat was zo, het werd een prachtige avond en ik kon zelfs weer zingen. De dagen daarna had ik weer koorts, maar de belangrijkste viering van het jaar was gelukt.
Omdat ik lang geleden wegens mijn lijf moest stoppen met werken, kan ik nu doen wat ik doe, zijn wat ik ben. Dat was met een gezond lijf allemaal niet gelukt. Als ik gezond was, dan zou ik nu nog van hot naar her lopen rennen, festivals organiseren en concerten enzo. Reuze leuk en interessant, maar niet mijn eigenlijke pad.
En ondanks mijn verslechterende gezondheid kan ik terugkijken op een rijk jaar vol prachtige ontmoetingen, mooie vieringen en fijne groepen. Ik hoef niet te vernieuwen, het is heel goed zoals het is!
Deze gedachte gaat in tegen alles waar de moderne westerse cultuur voor staat. Alles moet immers altijd beter en groter worden. Iedereen moet streven naar optimale gezondheid en eeuwige jeugd om altijd weer meer en beter te kunnen presteren. Ziek zijn is onacceptabel. Facebook wordt overspoeld met video's over oefeningen en voeding die je weer in topconditie zullen brengen. Iedereen lijkt ervan overtuigd te zijn dat gezondheid af te dwingen is.
Toch zijn er heel veel mensen ziek en gaat iedereen uiteindelijk dood. Ziekte en alle ongemakken die daarbij komen kijken zijn onlosmakelijk verbonden met het leven. Ziekte en gezondheid zijn twee zijden van dezelfde medaille. Het een kan niet zonder het ander bestaan, in deze wereld die is opgebouwd uit tegenstellingen. Ik weet dit allemaal heel goed, maar wil het ook nog wel eens vergeten. Daarom heb ik deze retraites nodig, om me weer te kunnen herinneren hoe het allemaal echt zit.
Alles is goed zoals het is.
Alles was zoals het moest zijn, alles is zoals het moet zijn en alles zal zijn zoals het moet zijn.
Alles is in evenwicht, alles en iedereen heeft een eigen rol in het grote spel dat leven heet. Elke rol moet gespeeld worden, valt er een rol uit, dan valt het hele spel stil. Dus zorgt het spel er voor dat elke rol steeds weer vervuld wordt. Een wereld met alleen maar jonge, gezonde, liefdevolle mensen is een illusie. Niets kan bestaan zonder het tegenovergestelde. Ouderdom, ziekte en haat zijn net zo nodig.
Dit klinkt voor westerse mensen allemaal heel fatalistisch. Wij zijn opgevoed met het idee dat we altijd moeten streven naar vooruitgang, altijd onszelf en onze omgeving moeten verbeteren. Maar worden we nu echt gelukkig van al dat streven? Het is nooit goed genoeg, alles moet altijd maar meer en beter. Als het niet goed genoeg is, dan komt dat omdat we niet genoeg ons best hebben gedaan. Dan is het onze eigen schuld. En we verbazen ons over andere culturen, waar mensen het veel minder 'goed' hebben, maar waar iedereen wel tevreden en gelukkig lijkt te zijn.
Ik ben ook een kind van deze westerse cultuur en ik heb er dus regelmatig moeite mee om alles gewoon te accepteren zoals het is. Ik wil dan zoveel, wat gewoon niet gaat. Meer activiteiten in de tempel, een groot dik boek schrijven, met een pop up tempel langs festivals in de zomer. In de leer gaan bij een Koreaanse Mudang. Maar er zijn zoveel dagen dat ik eigenlijk alleen maar amechtig in mijn stoel hang, zonder de energie om me echt ergens op te kunnen concentreren. Moet ik dan toch alles op alles zetten om beter te worden?
Tijdens mijn meditaties op de mantra “Alles is zoals het moet zijn” kwam ik dus toch weer in verzet. Totdat ik de volgende realisatie kreeg: “Verandering is constant gaande” Verandering is een constante in deze wereld en is onlosmakelijk onderdeel van dat wat is. Dus als alles goed is zoals het is, dan is verandering dat ook! Maar dat betekent niet dat je verandering moet proberen af te dwingen. Niets blijft altijd hetzelfde, Als je je overgeeft aan de flow van het leven dan zal er steeds van alles veranderen. Elke verandering is dat wat op dat specifieke moment nodig is.
Zoals het moment dat er iets knapte in mijn lijf. Ik zag het toen niet en heb er tegen gevochten, maar achteraf gezien is het een van de beste dingen geweest die mij ooit is overkomen. Het heeft me gemaakt tot wat ik nu ben.
Niets blijft ooit precies hetzelfde, dus ik vertrouw erop dat er verandering zal plaatsvinden als dat nodig is. Moet ik dan maar helemaal nooit meer ergens naar streven? Streven naar groei is de essentie van alles in de natuur. Alles in de wereld wil groeien en zal ook groeien tot het maximum haalbare is bereikt. Wat dat maximum haalbare is, wordt bepaald door de omgeving, de wereld, het leven. Ik blijf dus ook streven naar bv. spirituele groei en zal ook de tempel zo goed mogelijk onderhouden en waar mogelijk uitbouwen. Maar ik ga niks afdwingen en ik blijf mijn nieuwe mantra herhalen: “Alles is zoals het moet zijn.”
Ook als een stemmetje in mij zegt dat het beter zou kunnen, is het gewoon goed zoals het is. Het is namelijk altijd het maximaal haalbare op dit moment, in deze omstandigheden. Ook mijn lastige lijf is goed zoals het is. Ik zal het zo goed mogelijk verzorgen, maar ik zal er niet meer van vragen, dan het geven kan. Soms is dat heel weinig en dat is dan maar zo. Om deze les er nog eens goed in te stampen, zijn mijn longen nog eens helemaal van slag geraakt. Ik ben weer even gedwongen tot bijna nietsdoen. Daar zou ik me over kunnen opwinden en tegen roeien en ruiten toch proberen van alles te doen. Maar ik heb besloten om te genieten van de rust en stilte in de tempel. En ziedaar, er rolt ineens bijna vanzelf een lange tekst uit mijn keyboard.
Ik laat het maar gewoon gebeuren, het is wat het is en het is goed zo.