Er was laatst een prachtige uitwisseling op Facebook. Het ging over depressie, zelfmoordpogingen en hoe je daar weer uit op kunt krabbelen.
Ik voelde me uitgenodigd om te schrijven over een donkere periode in mijn leven. De meeste mensen weten het niet van me, maar ik heb zo'n 10 jaar lang op zelfmoord lopen broeden. Dat begon rond mijn 15e en duurde totdat ik op mijn 27e moeder werd van een fantastische zoon. Bij een echte poging, toen ik 26 was, werd ik gestoord door iemand die het door had en de deur intrapte om me te stoppen.
Een jaar later was ik alleenstaand moeder en heb ik het bewuste besluit genomen dat het niet meer kon, omdat ik verantwoordelijk was voor dat kleine mensje, dat ik niet alleen kon achterlaten. Ik verbood mijzelf om ooit nog na te denken over scherpe messen of voor de trein springen.
Maar toen ik dit verhaal opschreef realiseerde ik me ineens dat er nog iets veranderd was voor mij in de maanden rond de geboorte van mijn zoon.
Ik ontmoette in die periode iemand die heks was.
Zij vertelde over de oude Goden en Godinnen, door haar heb ik de Godin ontdekt.
Ik was altijd al geïnteresseerd in spiritualiteit en had ook een paar ervaringen gehad die het bestaan van Maria en 'Iets Goddelijks' voor mij hadden bewezen. Maar ik kon er geen handen en voeten aan geven, want ik kon helemaal niks met het christendom.
Pas toen ik in een boek bij mijn nieuwe vriendin iets las over Inanna, viel er een kwartje. Nou ja, meer een grote zware gouden Mesopotamische munt. Boing!!!
Sindsdien droomde ik over tempels en Godinnen en heeft mijn spiritualiteit een vlucht genomen. Het 'iets' had nu een naam en een persoonlijkheid om me op te richten en de Godin is nooit meer uit mijn leven vertrokken. Zij is altijd een enorme steun geweest op moeilijke momenten en er zijn nog legio moeilijke momenten in mijn leven geweest. Maar ik stond er nooit meer helemaal alleen voor. Zij stond altijd naast me, soms alleen heel subtiel, maar toch.
Weten dat je niet alleen bent, dat je verbonden bent met iets dat zoveel groter en wijzer is dan jijzelf, kan zoveel kracht geven. Genoeg kracht om weer door te gaan.
Mijn geweldige zoon is nu alweer 31 en mijn levenspad heeft een aantal onverwachte wendingen genomen, met als gevolg dat nu mijn oude huiskamer een tempel voor Haar is.
Het is midwinter en ik heb al meer dan een week een keelontsteking en koorts. Niet lang na dat mooie gesprek op facebook, voelde ik me te belabberd om mijn dagelijkse tempelrituelen uit te voeren. Ik ben wel vaker ziek en ik weet dat dat niet erg is, ik kan het overslaan als het gewoon niet gaat. Zij heeft me dit vaak laten weten via het eeuwig lichtje op het altaar. Dit lichtje brandt 24/7 en symboliseert Haar constante aanwezigheid in mijn leven, in de tempel en in de wereld. Normaal gesproken moet ik de vlam 2x per dag verzorgen, olie erbij, lontje verstellen etc. , maar als ik ziek ben dan blijkt dat vlammetje een heel eigen leven te leiden. Het blijft gewoon branden, of ik het nu verzorg of niet.
Dit keer had ik wel erg lang in bed liggen zweten en toen ik de tempel binnenkwam leek het erop dat het lichtje deze keer toch echt uit was. Ik liep naar het altaar en zag dat de olie helemaal op was, het drijvertje lag op de bodem, maar er was, tegen elke logica in, nog steeds een heel kleine blauwe waas rond de lont, bijna onzichtbaar. Voorzichtig hield ik er de punt van een tandenstoker naast. En er sprong onmiddellijk een vrolijke vlam omhoog.
Wonderlijk!
Weer een keer had Ze laten zien dat Haar licht in mijn leven onuitwisbaar is.
In het diepste donker vind je een sprankje licht.
Deze woorden zeg ik altijd tijdens de midwinterviering, hier gaat midwinter voor mij over.
Hoe donker het ook lijkt te zijn, het licht laat zich niet uitroeien en zal altijd terugkeren.
In de wereld, in je leven, in je hart. Sinds ik dit weet, hoef ik mijzelf niet te verbieden om aan zelfmoord te denken, want die gedachten zijn voor altijd, als voor de zon, verdwenen. Er is altijd ergens licht, voor iedereen. Al is het bijna onzichtbaar, een beetje aandacht laat het stralen. Ik wens iedereen een lichte wintertijd!