Vandaag werd ik geïnterviewd door een student over de tempel en paganisme in het algemeen. En zoals altijd kwam de vraag: “Hoe is het voor u allemaal begonnen?” Ik heb het haar zo kort en bondig mogelijk verteld. Nu ze weg is en ik aan mijn koffie sip, komen er allemaal oude herinneringen naar boven. Zo gaat dat als je wat ouder wordt.
Herinneringen aan mijn eerste kennismaking met Inanna en mijn dromen en visioenen van tempels, altijd met een boom een stomend water erbij. Als vanzelf heb ik dat hier in de tempel gecreëerd, Eerst kwam er een wandkleed met een grote boom erop en later zette ik daar een kamerfonteintje voor. Pas toen dat er al een tijdje stond dacht ik ineens: “verhip!”
En dan mijn eerste toewijding aan een Godheid. Dat ging helemaal niet zoals gepland. Ik had de bewuste keuze gemaakt om een band op te bouwen met de Goden die verbonden zijn met de grond waarop ik woon. En natuurlijk wilde ik contact maken met Freya. Dat wilde maar niet lukken, hoe ik ook mijn best deed. Eigenwijs als ik was, besloot ik dan maar stevig het heft in eigen hand te nemen. Ik ging naar een bos met een zandkuil, tekende een labyrint in het zand en begon dat te lopen met de intense bedoeling om mij in het centrum toe te wijden aan Freya. Daar aangekomen, gooide ik mijn armen in de lucht en hoorde mijzelf roepen:
“Thor ik wijd mijzelf toe aan jou!” Uh …. wat had ik gezegd??? Thor???
Maar op mijn weg terug het labyrint uit, voelde ik me goed, krachtig en tevreden. Het moest duidelijk zo zijn. In al die jaren is Thor mijn Grote Trouwe Vriend geweest. In etappes heb ik Hem steeds beter leren kennen en onverwachte eigenschappen van hem ontdekt. Ik heb nooit maar een haartje spijt gehad van die, niet zelf gekozen, toewijding. Ik had er vrede mee en hield op met aandringen bij Freya. Maar het Vrouwelijk Goddelijke bleef als een magneet aan mij trekken en ik vereerde Haar op een klein altaartje in de huiskamer.
Een paar jaar later raakte ik betrokken bij een spirituele winkel, waar een nieuw Godinnenaltaar moest worden gebouwd. Hiervoor maakte ik een universeel beeld van de Godin, met daarin 69 namen van Moedergodinnen verwerkt. Dit beeld hebben we in een processie door de stad naar het nieuwe altaar gedragen. Helaas ging de winkel binnen een paar maanden failliet en het beeld kwam bij mij thuis ingepakt in een hoek te staan. Ik was teleurgesteld en boos op de Godin. Zoveel moeite had ik gedaan en het resulteerde ik niets. Ik was er klaar mee. Maar de Godin was natuurlijk nog niet klaar met mij. Na die eerste processie had ik beloofd dat we het een jaar later weer zouden doen en van alle kanten kreeg ik vragen wanneer de volgende processie zou zijn. Dus ik gaf toe en prikte een datum. Via een bevriend medium kreeg instructies voor hoe het beeld, dat in zijde en een vuilniszak was gewikkeld, opnieuw moest worden ingewijd. Dat deed ik met dagelijks ritueel bij een iets groter altaar, want het beeld was veel groter, in mijn huiskamer. De tweede processie was prachtig en op die dag kreeg ik op een heel onverwachte manier mijn inwijding tot priesteres. In een parkeergarage. Maar dat is een verhaal voor een andere keer. Terug van de processie stond Zij daar, in mijn huiskamer, en weigerde om nog een keer te worden ingepakt. Ik kan me niet meer herinneren hoe en wanneer precies ik het besluit nam, maar niet lang daarna verdwenen de boekenkasten, eethoek, stoelen, salontafel etc, naar andere kamers of het grof vuil. Sindsdien heb ik nog een klein hoekje voor mijzelf, met een bank een stoel en mijn laptop. De rest van de kamer is van Haar.
Het is Haar tempel geworden. Een ander bevriend medium had al gezegd: “She wants a shrine”, waarop ik had geantwoord: “Yes, I know”
De rest is geschiedenis.