Ze liggen overal in Nederland waar het land al lange tijd boven de zeespiegel ligt. Soms klein en bijna onherkenbaar, overgroeid met bomen en struiken. Soms imposant groot en keurig gerestaureerd met een nieuwe palenkrans er omheen.
Honderden grafheuvels.
Duizenden jaren lang werden belangrijke mensen na hun dood geëerd met een monumentale heuvel over hun graf. De oudste heuvels in Nederland zijn gemaakt door de 'opvolgers' van de hunebedbouwers en elke daar weer opvolgende cultuur is hier mee doorgegaan, tot in de Romeinse tijd.
In sommige heuvels ligt maar één persoon, in andere zijn later mensen bijgezet. Dat bijzetten gebeurde zelfs nog af en toe in de vroege middeleeuwen, in heuvels die toen al duizendenjaren oud waren.
Vaak zijn het crematiegraven, de persoon is dan eerst gecremeerd en de as en botten zijn in een urn begraven, maar er zijn ook heuvels waar sporen van een heel lichaam zijn gevonden.
Grafheuvels liggen eigenlijk nooit alleen, ze vormen met elkaar uitgestrekte grafvelden, of liggen in een slinger op de toppen van een heuvelrug. In oude tijden waren het opvallende markeringen in het landschap, deze kunstmatige heuveltjes, omringd met greppels, wallen en/of palen. Tussen de heuvels in waren soms ook met palen gemarkeerde paden aangelegd, deze zullen een rol hebben gespeeld in de rituelen die op deze plekken plaatsvonden.
Dit was heilig landschap!
Wij weten niet zeker hoe zo'n heuvel er uit zag, toen deze net klaar was. Wij kunnen nu alleen sporen van paalgaten er omheen terugvinden.
Waren dit kale palen, zoals nu in reconstructies is te zien? Ik denk zelf van niet.
Het lijkt mij logisch dat in ieder geval sommige palen waren versierd, met houtsnijwerk, kleurstoffen of met vaandels, huiden en lappen. Het kan zelfs heel goed zo zijn dat de palen de basis waren voor een soort van gesloten schutting.
Probeer je eens voor te stellen hoe dat er uitzag als je een grafheuvelveld bezoekt. Elke heuvel gemarkeerd en beschermd met een eigen afscheiding.
Niet een plek zo maar even op te klimmen!
Pagans worden als door een magneet door de grafheuvels aangetrokken.
En dat is helemaal niet gek. Rond deze heilige plaatsen zijn immers eeuwen (millennia?) lang rituelen uitgevoerd en dat is voelbaar voor mensen die hier open voor staan.
In christelijke tijd werden er enge verhalen verteld over deze plekken, waar heksen, reuzen, duivels en gevaarlijke witte wieven zouden rondwaren. En inderdaad waart er nog al wat rond bij veel grafheuvels. De geesten van de mensen die hier niet alleen begraven liggen, maar ook nog lang na hun dood met rituelen werden vereerd, zijn aan deze plaatsen verbonden. Het maakt niet uit of hun crematieresten nu wel of niet in een museum liggen.
Deze heuvels zijn van hen!
Ik noem hen grafheuvelbewoners en ik heb de eer gehad een aantal redelijk goed te mogen leren kennen. Tijdens ons onderzoek naar seiðr hebben we een grafheuvelveld uitgebreid bezocht en in kaart gebracht. Elk keer konden we maar een paar heuvels bezoeken en we zijn dus vaak heen en weer gereisd. Het bleek dat elke heuvel een heel eigen energieveld had.
Bij sommige heel sterk, bij andere zwakker. Bij sommige heel uitnodigend, bij andere afstotend. Bij sommige heuvels kregen we, na heel beleefd vragen en offeren, inspiratie en inzichten, bij veel andere heuvels werden we energetisch leeg gezogen.
Al snel ontstond er een vast ritueel voor mij, voor het benaderen van de grafheuvels en dat wil ik hier met jullie delen.
Een rituele vorm voor het bezoeken van een of meerdere grafheuvels.
Ik kom voorbereid en heb verschillende offertjes in mijn tas waarvan de ervaring heeft geleerd dat ze herkend en gewaardeerd worden: Meel, melk, mede, bloemen en kleine koperen muntjes. Voor het betreden van het veld vraag ik, liefst op een kruising van paden aan de rand van het veld, toestemming met de volgende woorden:
Ik groet de Ouden die rusten in deze heilige heuvels Ik groet de Ouden die ooit leefden op dit land. Ik kom om te eren
Ik kom om te offeren
Ik kom om te leren.
Mag ik verder gaan?
Meestal voel ik dan een warm welkom, maar het kan ook gebeuren dat ik een aarzeling of zelfs afwijzing voel. In het laatste geval bied ik ter plekke een offertje aan, om mijn goede intenties kracht bij te zetten. En dan herhaal ik mijn woorden. Het is tot nu toe nog niet gebeurd dat de toegang mij werd ontzegd, maar mocht dat ooit wel gebeuren, dan zal ik dat zeker respecteren.
Daarna loop ik het veld in, maar dat betekent niet dat ik zomaar op een grafheuvel kan klimmen. Elke heuvel heeft een energetische omheining, die soms al op vele meters afstand is te voelen. Als ik een heuvel nog niet ken, dan loop ik hier omheen, met de klok mee. Soms 1 keer, soms meerdere keren. Pas als ik een welkom voel, benader ik de heuvel voorzichtig, alert op barrières. Kom ik deze tegen dan stop ik, vraag toestemming en offer indien nodig.
Een heuvel heeft meestal 3 van deze energetische muren om zich heen. Dat betekent dus 3 keer stoppen en offeren als dat nodig voelt. Meestal giet ik wat melk, strooi wat meel, of beide.
Of je welkom bent of niet, hangt van veel verschillende factoren af en het kan van persoon tot persoon verschillen. Met sommige grafheuvelbewoners klikt het gewoon en met andere niet. Het zijn gewoon mensen, en net als jij en ik houden ze niet van opdringerigheid. Net als jij en ik houden ze er ook niet van om gebruikt te worden.
Denk dus niet dat je wel even fijn je eigen moderne ritueel kan doen op zo'n heuvel en de energie daar gebruiken voor jouw eigen doeleinden. Dat is niet alleen onbeschoft, het is ook onverstandig om zo onbeschoft te doen.
De grafheuvelbewoners weten beter hoe magie en energie werken, dan welke moderne magiër dan ook. En als ze de pé in hebben, zien ze er echt geen been in om zaken om te keren en jou helemaal leeg te zuigen, of de boel lekker in de war te schoppen. Op dat moment, of later.
Op sommige grafheuvels is de energie zo hongerig en/of getraumatiseerd, dat je deze beter maar helemaal met rust kunt laten. Maar pas op: hongerige heuvels zullen juist heel verwelkomend aanvoelen! Zoals de sprookjesheks die “kom maar, kom maar lieve kindertjes” roept, terwijl de oven al brandt.
Goed, daar ben je dan, na letterlijk veel omwegen, op een heuvel aanbeland. Wat doe je dan? Offeren natuurlijk! Maar voor ik daarmee begin, maak ik eerst de heuvel schoon. Blikjes, snoeppapiertjes, sigarettenpeuken, etc. haal ik allemaal weg.
Dan leg ik vaak een patroon in meel en overgiet dat met melk en mede. Voor sommige heuvels heb ik bloemen bij me, daar wordt een patroon in bloemen erg gewaardeerd. Kleine koperen muntjes zijn voor bijzondere momenten, vaak als dank voor hulp of inzichten.
Bij het offeren kan je gaan zitten. Spreek al dan niet hardop de wens uit om de bewoners van de heuvel te leren kennen. Daarna kan je mediteren, of misschien muziek maken, dingen vragen die je graag zou willen weten over de heuvels, het landschap, de cultuur van de Ouden.
Het heeft weinig zin om persoonlijke vragen te stellen, het cultuur verschil is zo groot, dat de Ouden waarschijnlijk niet zullen begrijpen waar het over gaat.
De Ouden in de grafheuvels zijn gewend aan rituelen waarin zij geëerd worden en offers aangeboden krijgen. Als zij iets willen geven, dan is dat hun eigen keuze, je kan en mag dat niet afdwingen. Als je een goede relatie met hen weet op te bouwen, dan kan het je heel veel geven. Maar als halen de enige reden voor je bezoek is, dan ben je respectloos bezig.
Op een gegeven moment is het klaar. Vergeet dan niet om te danken, al is het alleen maar omdat je even op hun graf hebt mogen zitten.
Dank, groet en zeg tot ziens, als je van plan bent om terug te keren.
Draai je ook nog even om voordat je het veld verlaat en groet een laatste keer.
Dit is hoe ik met de heilige grond van grafheuvelvelden om ga. Dezelfde basisregels gelden voor mij ook bij het bezoeken van hunebedden. Niemand is natuurlijk verplicht het precies hetzelfde te doen, maar ik hoop dat dit blog wel helpt in de bewustwording van de heiligheid van deze plaatsen en de kracht van de Ouden die daar ooit begraven werden.
Dit alles ter ere van de Ouden die ooit leefden op dit land!
Nog twee toevoegingen, hopelijk overbodig voor de mensen die dit helemaal gelezen hebben, maar toch:
Laat nooit troep achter!
Organisch offermateriaal kan blijven liggen (houdt het bescheiden), maar ruim de rest op, ook als het niet van jou is. Neem hiervoor een extra plastic zak mee.
Beschadig de heuvels niet! Dit zijn rijksmonumenten, soms met zorg gerestaureerd, die duizenden jaren hebben overleefd. Begin ze dus niet nu alsnog te vernielen, door te graven, vuurtje te stoken, de beplanting of zoden te beschadigen enz.