Dit is mijn gebroken beeld van de Godin. Ik kocht Haar ooit voor 1 euro op koninginnedag. Pas toen ik thuis kwam, zag ik dat Ze gebroken was en heel lelijk gelijmd. Op dat moment zat ik in een moeilijke fase in mijn relatie met de Vrouwe, dus het was eigenlijk geen toeval en heel symbolisch dat Ze de tempel binnenkwam.
De moeilijke fase ging weer over, maar het gebroken beeld bleef. Heel vaak staat Ze centraal op het tijdelijke altaar tijdens tempelbijeenkomsten. Nu symboliseert Ze voor mij het gebroken beeld dat veel mensen van het Vrouwelijk Goddelijke hebben.
Bij de laatste tempelbijeenkomst hebben we met elkaar Haar wonden gezalfd met geurige olie. En ineens is er dit bloemenaltaar om Haar heen ontstaan
Het Vrouwelijk Goddelijke is voor mij iets heel anders dan the sacred feminine. Dat is volgens mij nu juist ook een van de gebroken beelden die mensen gemaakt hebben.
Vrouwen die zichzelf godin noemen .... Vrouwen zijn mensen en geen godinnen. De essentie van alle mannen en vrouwen is Goddelijk, maar dat maakt ons niet tot Goden. Dit is een diep mysterie waar de new age mee aan de haal is gegaan, zonder het te begrijpen. Het divine feminine is zo'n modewoord geworden, dat mensen het niet vaak niet eens opmerken dat ik het altijd heb over Feminine Divine. Het wordt dus vaak achteloos weer omgedraaid, alsof het geen verschil zou maken. Maar het verschil is levensgroot. Het verschil tussen mensen en Goden is levensgroot. Dit zijn de gebroken beelden waarvan ik de wonden zalf, zodat het Vrouwelijk Goddelijke weer Haar gelijkwaardige plaats naast het Mannelijk Goddelijke zal kunnen hebben. Maar ik voel me vaak een Don Quichotte ....